Wanneer de vorm verandert, leeft de verbinding verder

De afgelopen periode heeft mijn leven mij meegenomen in een natuurlijke verschuiving. Een beweging die niet altijd eenvoudig te verklaren is. Niet voor anderen, maar soms ook niet voor mezelf.

Ik leef onderweg, in mijn Van, tussen stilteplekken, landschappen die komen en gaan, en open ruimtes. En toch voel ik diep vanbinnen dat de verbinding met jullie niet verdwenen is. Ze beweegt, net zoals ik beweeg.

Ik merk dat deze overgang voor sommigen misschien niet gemakkelijk te plaatsen is. Dat wanneer de vaste structuur wegvalt, er vragen ontstaan. Dat voelt heel menselijk aan. Want we zijn gewend om verbinding te herkennen aan iets tastbaars: een plek, een ritme, een wekelijkse afspraak, een coachingtraject, een retreat of opleiding. Wanneer dat wegvalt kan het lijken alsof er iets afgesloten wordt, terwijl dat in wezen niet zo is.

Ik begrijp dat. Echt.
En tegelijk is dit ook een deel van mijn eigen proces: leren vertrouwen op wat ik voel, ook wanneer ik de vorm nog niet kan tonen. Leren aanwezig blijven in iets dat nog aan het groeien is, iets dat zich nog niet heeft uitgekristalliseerd.

Want hoewel mijn hoofd nog geen antwoord heeft op waar of wanneer we fysiek opnieuw zullen samenkomen, weet mijn hart dat het verhaal niet voorbij is. De plekken waar we samen waren, in België of elders, hebben een energie achtergelaten die blijft bestaan. Het is geen gebouw, geen agenda of vaste afspraak, het is een veld, een trilling, een bedding die verder leeft in ons allemaal.

Misschien ontmoeten we elkaar straks in België, Spanje, Portugal of op een plek die ik nu nog niet ken, maar die me zal roepen. Misschien in de vorm van een retreat, een traject, een cirkel, of iets kleins en intiems. Maar wat het ook wordt: het zal voortkomen uit waarheid, uit afstemming, uit dat stille weten dat nooit breekt.

Wat ik vooral wil laten voelen:
De verbinding is niet gestopt. Ze is aan het transformeren.
Ze ademt mee met mijn leven, mijn reizen, mijn groei, én met jullie processen. Elke ontmoeting, elke sessie, elke cirkel draagt nog verder, op zijn eigen manier.

Dank je wel om mee te blijven voelen, ook wanneer de vorm even stilvalt.
Dank je wel om open te blijven voor wat er nog mag ontstaan.
We zijn nog steeds onderweg, samen, elk op onze eigen manier.