Tien Dagen Stilte

Van 1 tot 10 november koos ik ervoor om mezelf opnieuw onder te dompelen in volledige stilte. Tien dagen, alleen in mijn Van, gedragen door de natuur rondom mij. Wat ik vooraf niet wist, is dat het een van de meest helende periodes van mijn leven zou worden.

Het was niet eenvoudig om een plek te vinden waar ik helemaal kon zakken in de stilte. En toen Deva, mijn trouwe viervoeter, ook nog eens loops was en bijzonder weinig luisterde, voelde alles aan als één grote frustratie. Toch wist ik dat er onder die frustratie iets zat dat echt gezien wilde worden. De volle maan die in het midden van deze periode viel, duwde zachtjes mee naar de diepte.

Gedachten bleven malen:
“Waarom raakt dit mij zo? Hoe laat ik dit los? Waarom frustreer ik mij hierin? Wat probeert dit me te vertellen?”
De weerstand was groot, maar precies daardoor werd ze mijn grootste leermeester.

Dag 7 — Een Kaart, een Spiegel en een Besef

Op dag 7, toen de frustratie piekte, trok ik een kaart. Ze sprak over defensieve patronen in relaties en het loslaten daarvan. De woorden raakten meteen een diepere laag.

Ik besefte dat deze boodschap niet alleen over mijn relaties ging, maar over mijn relatie met mezelf en met de wereld. En toen voelde ik ineens helder: Deva toont mij dit al zó lang.

Al maanden, misschien zelfs jaren, reageerde ze defensief naar andere honden en onbekende mensen. Telkens zei ik haar:
“Meisje, je hoeft niet zo defensief te zijn. Je bent veilig.”

En elke keer dat ik het uitsprak, wist ik eigenlijk dat ik het ook tegen mezelf zei.
Eveline, jij mag je opener opstellen. Jij bent veilig.

Pas nu, in deze stilte, klikte dat diep binnen.

De Ochtend erna Een Klik in mijn Hart, Mijn Lichaam en in Deva

De ochtend na dat besef deed ik mijn 108 zonnegroeten terwijl de zon haar eerste gouden licht over Cabo de Gata uitspreidde. Net op het einde voelde ik een innerlijke klik, alsof er iets losliet wat al heel lang klem zat.

Mijn hart werd warm. De zachtheid die ik voelde overspoelde me.
De fysieke pijn die ik al twee jaar meedroeg in mijn rechter heup, -knie en -achillespees… verdween.

Alsof mijn lichaam eindelijk de ruimte kreeg om te ontspannen.

In de dagen erna zag ik ook iets anders gebeuren:
Deva veranderde.
Ze keek opener naar andere honden, ze begroette mensen met minder wantrouwen. Ze hoefde mijn niet meer te spiegelen, ik had de klik gemaakt, de cirkel was rond.

Een Cirkel die zich Sluit

Negen jaar geleden zat ik voor het eerst tien dagen in stilte in Thailand, aan het begin van mijn backpackreis in 2016. Dat was een intense, initiërende start van een nieuw leven.

En nu, precies negen jaar later voelde het vanzelfsprekend om deze stilte opnieuw te eren. Niet in een klooster, niet in een verre jungle, maar in mijn eigen Van, gedragen door mijn eigen bedding.

De natuur om me heen, Deva naast me, de volle maan boven me.
En ik, in volledige aanwezigheid met mezelf.

Wat deze tien dagen me hebben geleerd

Dat frustratie geen vijand is, maar een deur.
Dat stilte je ontdoet van alles wat ruis is.
Dat je lichaam weet wanneer iets klopt.
Dat een hond soms je grootste spiegel is.
Dat vrijheid niet iets is dat je zoekt, maar iets dat je vanbinnen opent.

En dat zelfs de diepste spanningen, wanneer ze worden gezien, gevoeld en omarmd, kunnen leiden tot een zacht gevoel van vrijheid en ruimte in jezelf.