In verbinding blijven zonder jezelf te verliezen

Ik heb lang gedacht dat verbinding betekende dat er harmonie moest zijn.
Dat ik pas écht in contact was met iemand of een groep als er rust, wederzijds begrip of zachtheid voelbaar was.
Maar telkens opnieuw merkte ik dat ik na zo’n ontmoeting leeg was. Moe.
Alsof ik mezelf stukje bij beetje had uitgeveegd om erbij te horen.

Ik besefte het vaak pas achteraf.
Dagen later, wanneer ik nog steeds moest ontladen van blikken, woorden, energieën.
Ik dacht dat ik gewoon gevoelig was, maar eigenlijk was ik voortdurend aan het scannen:
Is dit veilig? Wat denkt de ander van mij?
Komt er oordeel, confrontatie?
Zal ik geaccepteerd worden, of moet ik me aanpassen?

Ik stond schuin in het leven,
altijd een beetje op mijn hoede,
klaar om me aan te passen, om harmonie te bewaren.

Tot ik begon te voelen:
de heling zit niet in harmonie.
De heling zit in mezelf toestaan om verbonden te blijven, ook als er géén harmonie is.

Wat dat betekent

Het betekent dat ik niet langer uit mijn centrum hoef te gaan als er spanning is.
Dat ik verschil niet langer ervaar als gevaar, maar als deel van het leven.
Dat ik niet hoef te verdwijnen om verbinding te voelen.

Wanneer iemand me afwijzend aankijkt of wanneer de sfeer gespannen is,
kan ik ademen.
Voelen hoe mijn voeten de aarde raken.
Mijn aandacht zachtjes terugbrengen naar mijn buik, mijn rug, mijn hart.
En innerlijk zeggen:

“Er is spanning en ik blijf aanwezig.”
“Ik laat de ander zijn ervaring hebben.”
“Ik blijf in liefde, ook zonder harmonie.”

Het is geen techniek, maar een her-innering.
Een oefening in veiligheid vanbinnen.
Een thuiskomen in mijn lichaam,
waar ik niet langer afhankelijk ben van de goedkeuring van buitenaf.

Bescherming zonder muren

Ik leer mezelf beschermen zonder me af te sluiten.
Dat doe ik door steeds opnieuw te landen,

letterlijk:
mijn voeten voelen, mijn adem volgen, mijn rug bewonen.
Want daar, in dat centrum, kan ik alles waarnemen zonder erin te verdwijnen.

Wanneer ik voel dat mijn energie naar buiten lekt,
breng ik haar liefdevol terug naar binnen.
Ik hoef niet alles te dragen.
Ik hoef alleen maar aanwezig te zijn.

Na contact

Na ontmoetingen neem ik bewust tijd om terug te keren naar mezelf.
Ik spoel mijn handen af, adem diep uit, wandel een stukje,
of zing zacht een klank die mijn veld zuivert.

“Wat van mij is, blijft bij mij.
Wat van de ander is, geef ik liefdevol terug aan het licht.”

Zo blijft mijn hart open,
zonder dat ik mezelf verlies.
Zo blijft verbinding een stroom,
geen uitputting.

En misschien is dat wel echte verbinding

Niet het perfecte samenvallen,
maar het naast elkaar kunnen bestaan.
Niet harmonie zoeken door jezelf kleiner te maken,
maar heel blijven, zelfs in verschil.

Echte verbinding vraagt niet dat we hetzelfde voelen.
Ze vraagt dat we aanwezig durven blijven met alles wat er is.
Dat we trouw blijven aan onze eigen trilling,
en van daaruit de ander werkelijk kunnen ontmoeten.

“Dit is wat ik elke dag oefen.
Om met open hart te leven, zonder mezelf te verliezen.
Om aanwezig te blijven, ook als het wringt.
En om mijn energie niet meer te laten bepalen door de buitenwereld,
maar door de stilte in mijzelf.”