Het goud leeft in mij

Vandaag gebeurde er iets kleins en tegelijk groots.
Na het zwemmen keek ik naar mijn navel, en ik zag dat mijn piercing gebroken was.

Die piercing draag ik sinds januari 2018 opnieuw. Ik liet hem toen terugsteken in Zuid-Afrika, samen met mijn Reiki-master Bela, net vóór ik terugkeerde naar België. Voor mij was dat meer dan een sieraad. Het was een ritueel, een inwijding. Een zegel van kracht, een anker, een tastbare herinnering aan mijn levensreis. Een 16 maand durende backpack-reis door Azië en Afrika die alles in mij veranderde.

Toen ik terug naar België ging, voelde het alsof een nieuw hoofdstuk begon. De piercing droeg ik als goud in mijn buik, als merkteken dat me herinnerde aan mijn vrijheid, mijn kracht, de bedding van die reis.

En nu… zeven jaar later, precies nu ik opnieuw vertrokken ben uit België , breekt datzelfde sieraad.
Eenvoudig. Zonder drama.
Maar in mij resoneerde het meteen: dit is geen toeval.

De navel is onze poort. Het koord waarmee we ooit gevoed werden. Het centrum van ons vuur, onze kracht, ons innerlijk licht. De piercing was jarenlang mijn herinnering. Maar vandaag liet mijn lichaam me zien: die kracht leeft nu van binnenuit. Ik heb geen sieraad meer nodig om dat te voelen.

Mijn navel sprak.
Mijn lichaam sprak.

Mijn navel is de poort.
Het sieraad brak.
De kracht bleef.
Ik ben vuur.
Ik ben vrij.

Voor mij voelt dit als een afsluiting én een nieuw begin. De cyclus is rond. Het anker mag los. Het goud buiten mij hoeft er niet meer te zijn, want het goud leeft in mij.

De herinnering aan mijn reis is verankerd in mijn buik, in mijn vuur. Ik heb geen externe markering meer nodig. Mijn lichaam vertelt me: ik bén de kracht. Autonoom. Vrij. Klaar voor dit nieuwe hoofdstuk.

Soms vertelt het leven ons iets door een ogenschijnlijk klein gebaar: een steen die barst, een sieraad dat breekt, een deur die spontaan dichtvalt.
Niet om te verliezen, maar om vrij te worden.