In mij huist mijn Thuis
In mij woont mijn grenzeloze vrij
Soms zoeken we naar een plek waar we eindelijk kunnen landen. Waar we kunnen ademen, rusten, verzachten. Een huis misschien. Een gemeenschap. Een partner. Een landschap dat we herkennen van een verre herinnering. En toch - telkens opnieuw - word ik eraan herinnerd: mijn echte Thuis draag ik in mij.
Er is een plek in mij die stil is. Die niet oordeelt. Die niet vraagt om bewijzen of prestaties. Ze kijkt niet naar de klok. Ze vergelijkt niet. Ze is gewoon - aanwezig. Warm. Zacht. Stevig. Zoals een veld waarop ik mag uitrusten, ongeacht wat er in mijn buitenwereld beweegt.
In dat innerlijke Thuis, waar ik mag zakken in mijn eigen bedding, ontstaat ruimte. Ruimte om adem te halen, om mijn waarheid te voelen, om zacht te zijn. En uit die ruimte groeit iets wonderlijks: vrijheid. Niet de roep om weg te vliegen, maar de ervaring dat ik niets meer hoef te verlaten om vrij te zijn.
Vrijheid is geen beweging naar buiten, maar een erkenning van binnen.
In mij woont mijn grenzeloze vrij.
Ze is wild én stil. Sensueel én helder. Ze zegt “ja” vanuit haar buik en “nee” zonder uitleg. Ze draagt geen maskers, maar durft wel zacht te zijn in een wereld die vaak roept om hardheid.
Deze vrijheid vraagt geen paspoort of bestemming. Ze vraagt aanwezigheid. Bewustzijn. Vertrouwen dat wat in mij leeft voldoende is.
En elke keer ik dat durf voelen, weet ik:
ik hoef nergens anders te zijn dan hier, in mij.
Hier ben ik veilig. Hier ben ik thuis. Hier ben ik vrij.
Pssst: Dankjewel aan de vrouw die me de titel van deze blog gaf. Je weet vast dat die van jou komt.